Logos Multilingual Portal

Select Language



Miguel de Unamuno (1864 – 1936)  

Spanish philosophical writer, of Basque descent, b. Bilbao

The chief Spanish philosopher of his time, he was professor of Greek at the Univ. of Salamanca and later rector there. His criticism of the monarchy and especially of the dictator Miguel Primo de Rivera caused his removal from the university in 1920 and his exile from Spain (1924–30), but with the establishment of the republic (1931), he was reinstated as rector. At first a supporter of the republic, he became critical of it and sided briefly (1936) with the rebels, only to rebuke them sharply just before his death. In his chief work, Del sentimiento trágico de la vida en los hombres y los pueblos (1913; Bollingen Series tr., The Tragic Sense of Life in Men and Nations, 1968), he expresses his highly individualistic philosophy—one of faith in faith itself, not in any affirmation or denial of faith. Other important volumes are La vida de don Quijote y Sancho (1905; Bollingen Series tr., Our Lord Don Quixote, 1958–59) and La Agonía del cristianismo (1925; Bollingen Series tr., The Agony of Christianity, 1973). His poetry, as serious as his essays, includes Poesías (1907), Rosario de sonetos líricos (1911), and El Cristo de Velázquez (1920). His novels also express his impassioned concern with life and death; they are Niebla (1914; tr. Mist, 1928), Tres novelas ejemplares y un prólogo (1920; tr. Three Exemplary Novels and a Prologue, 1930), and La tía Tula (1921). His complete works were published in Spanish in 1951–52.


credere creare est
cum aliquis de nobis somnians moritur, aliquid nostrum moritur
cum aliquis de nobis somnians moritur, pars aliquod nostrum moritur
Cum homo in lecto dormiens otiosusque aliquid somniit, quid verius est, ipse ut conscientia somnians vel somnium eius?
Cum homo in lecto dormiens otiosusque somnit
cum homo quidam dormiens immobilis in lecto somniat , quod est verius?Ille ut conscientia somnians vel somnium eius?
debilis est quia non satis dubitavit et ad exitus pervenire voluit
homines clamant ne inter se audiantur
intolerantia pessima est quae rationis dicitur
linguae, tamquam religiones, haeresibus vivunt
novus mos, in mutatione nulla varietas
odiosa est animi avaritia eius qui, aliquid cognoscens, cognitiones alios docere non conatur
omnes benevolantiae actus potentiae documenta sunt
quid est mundus verus nisi somnium quod omnes somniamus, somnium commune?
rarum non est latrones inveniri qui contra latrocinium increpent
religio mea est veritatem in vita invenire et vitam in veritate
satiati beatique non amant, in consuetudine obdormiscunt
scientia sepulcretum cognitionum quae mortuae sunt
Unus ex commodorum miseriae est quod beatitudo potest cupi
virtus maxima homini vel populo cuidam ridiculum oppetere est